یکی از موضوعات بین المللی بحث ادب هست. این مساله فراتر از مساله شخصی است. ادب، ورزش نفس و کارزار نفسانیات برای پیدا کردن ارزش های اخلاقی و نگاه داشتن حد نسبت به هر چیزی است. گناه بدترین بی ادبی نسبت به خویشتن است. در روایات داریم اگر دیدید کسی با گناه دارد به خودش ظلم می کند هیچ انتظار مهربانی از طرف او به دیگران نداشته باشید.

شخصی به پیامبر(ص) گفت می خواهم مردم مرا دوست داشته باشند، ایشان فرمود: نخست؛ هیچ چشمداشتی به اموال مردم نداشته باش و دوم؛ به آنها احترام بگذار.

پیامبر: أدبني ربي فأحسن تأديبي، خداوند مرا ادب کرد و چه نیکو ادب کرد.

امیرمومنان(ع) به کمیل می فرماید: خداوند پیامبر (ص) را ادب کرد، پیامبر(ص) مرا و من مومنین را ادب می کنم.

اینها نشان می دهد که توجه دین به ادب بسیار است و کسی که جایی مسئولیت دارد باید بیشتر ادب داشته باشد. کسی که در یک موسسه تلفن جواب می دهد باید بسیار با ادب باشد چرا که اعتبار آن موسسه وابسته به ادب اوست.

برخی توصیه ها نسخه نیست، دارو است. به کارمند شهرداری گفته بودند روزی 50 آیه قرآن بخوان، می گفت بعد از مدتی تصمیم گرفتم هر روز معنای یک آیه را بخوانم و در زندگی عمل کنم تا اینکه یک روز به آیه «ان ربک لباالمرصاد» رسیدم، بعد فکر کردم و دیدم خدا همه جا در کمین است. تصمیم گرفتم کار مردم را فوری راه بیندازم. از همان روز همه مشکلات زندگی ام حل شد.

اعرابی نزد پیامبر(ص) آمد و گفت: روز قیامت حساب و کتاب ما با کیست. پیامبر(ص) فرمود: با خداست. اعرابی گفت: با خود خداست. پیامبر(ص) فرمود: بله، خندید و رفت. پیامبر(ص) فرمود: صدایش بزنید و به او گفت: چرا خندیدی. اعرابی گفت: شخص کریم وقتی در موضع قدرت باشد می بخشد، انتقام نمی گیرد. پیامبر فرمود او فقیه بازگشت.

گاهی یک برخورد مهربانانه و مودبانه انسان را نجات می دهد. حر را ادبش نجات داد. از روز دوم محرم که راه را بر امام بست تا روز عاشورا هیچ گزارش تاریخی از کارهای حر نداریم، ولی روز عاشورا به لشکر امام می پیوندد و عاقبت به خیر می شود. زهیر هم همینگونه مودب بود و همین ادبش نجاتش داد.

اگر می خواهی خدا دست از حمایتت برندارد آن موقع که وضعت خوب شد هم سر رشته نگه دارد.

در روایت داریم: هر کس را نکوهش کنید نمی میرید مگر عین آن عمل را انجام دهید.

امیرالمومنین (ع) می فرماید: ادب، زینت زندگی، نشان شرافت انسان و نماد کمال عقل افراد است.

در یک نگاه، خوش رویی و مهرورزی با دیگران ثروتی است بی پایان که برتر از معیار و مقدار دارایی مادی و ذخایر دنیوی است، بلکه گنجی است گرانقدر و بی کران. این نعمت پیدا و ناپیدای الهی چونان نسیم سراسر لطف و رحمتی است که کدورت کینه ها را محو می سازد و زشتی و پلشتی شیوه های شیطان را برطرف می کند. باعث سهل گیری در امور زندگی و رهایی از چنگال غمها و غصه های بی ارزش می شود، به گونه ای که صحن و سرای زندگی با این ویژگی هماره پرنور و پرشور می گردد.