حضرت امیر المؤمنین امام علی علیه‌السلام می‌فرمایند: «إغْتَنِمُوا الدُّعاءَ عِنْدَ خَمْسَهِ مَواطِنَ: عِنْدَ قِرائَهِ الْقُرْآنِ، وَ عِنْدَ الاْذانِ، وَ عِنْدَ نُزُولِ الْغَیْثِ، وَ عِنْدَ الْتِقاءِ الصَفَّیْنِ لِلشَّهادَهِ، وَ عِنْدَ دَعْوَهِ الْمَظْلُومِ، فَاِنَّهُ لَیْسَ لَها حِجابٌ دوُنَ الْعَرْشِ؛ پنج موقع را برای دعا و حاجت خواستن غنیمت شمارید: موقع تلاوت قرآن، موقع اذان، موقع بارش باران، موقع جنگ و جهاد ـ فی سبیل اللّه ـ موقع ناراحتی و آه كشیدن مظلوم. در چنین موقعیت‌ها مانعی برای استجابت دعا نیست» (أمالی صدوق : ص 97، بحارالأنوار: ج 90، ص 343، ح 1).

امام علی علیه‌السلام در حدیثی دیگر می‌فرمایند: «اَلْعِلْمُ وِراثَهٌ كَریمَهٌ، وَ الاْدَبُ حُلَلٌ حِسانٌ، وَ الْفِكْرَهُ مِرآهٌ صافِیَهٌ، وَ الاْعْتِذارُ مُنْذِرٌ ناصِحٌ، وَ كَفی بِكَ أَدَباً تَرْكُكَ ما كَرِهْتَهُ مِنْ غَیْرِكَ؛ علم; ارثیه ای با ارزش، و ادب; زیوری نیكو، و اندیشه; آئینه ای صاف، و پوزش خواستن; هشدار دهنده ای دلسوز خواهد بود. و برای با أدب بودنت همین بس كه آنچه برای خود دوست نداری، در حقّ دیگران روا نداشته باشی» (أمالی طوسی : ج 1، ص 114 ح 29، بحارالأنوار: ج 1، ص 169، ح 20).

حضرت امیرالمؤمنین امام علی علیه‌السلام می‌فرمایند: «أعَزُّ الْعِزِّ الْعِلْمُ، لاِنَّ بِهِ مَعْرِفَهُ الْمَعادِ وَ الْمَعاشِ، وَ أذَلُّ الذُّلِّ الْجَهْلُ، لاِنَّ صاحِبَهُ أصَمُّ، أبْكَمٌ، أعْمی، حَیْرانٌ؛ عزیزترین عزّت‌ها علم و كمال است، برای این كه شناخت معاد و تأمین معاشِ انسان، به وسیله آن انجام می‌پذیرد. و پست ترین ذلّت‌ها جهل و نادانی است، زیرا كه صاحبش همیشه در كری و لالی و كوری می‌باشد و در تمام امور سرگردان خواهد بود» (نزهه الناظر و تنبیه الخاطر حلوانی: ص 70، ح 65).

در حدیثی دیگر از آن حضرت آمده: «جُلُوسُ ساعَه عِنْدَ الْعُلَماءِ أحَبُّ إلَی اللّهِ مِنْ عِبادَهِ ألْفِ سَنَه، وَ النَّظَرُ إلَی الْعالِمِ أحَبُّ إلَی اللّهِ مِنْ إعْتِكافِ سَنَه فی بَیْتِ اللّهِ، وَ زیارَهُ الْعُلَماءِ أحَبُّ إلَی اللّهِ تَعالی مِنْ سَبْعینَ طَوافاً حَوْلَ الْبَیْتِ، وَ أفْضَلُ مِنْ سَبْعینَ حَجَّه وَ عُمْرَه مَبْرُورَه مَقْبُولَه، وَ رَفَعَ اللّهُ تَعالی لَهُ سَبْعینَ دَرَجَهً، وَ أنْزَلَ اللّهُ عَلَیْهِ الرَّحْمَهَ، وَ شَهِدَتْ لَهُ الْمَلائِكَهُ: أنَّ الْجَنَّهَ وَ جَبَتْ لَهُ؛ یك ساعت در محضر علماء نشستن ـ كه انسان را به مبدأ و معاد آشنا سازند ـ از هزار سال عبادت نزد خداوند محبوب تر خواهد بود. توجّه و نگاه به عالِم از إعتكاف و یك سال عبادت ـ مستحبّی ـ در خانه خدا بهتر است. زیارت و دیدار علماء، نزد خداوند از هفتاد مرتبه طواف اطراف كعبه محبوب تر خواهد بود، و نیز افضل از هفتاد حجّ و عمره قبول شده می‌باشد. همچنین خداوند او را هفتاد مرحله ترفیعِ درجه می‌دهد و رحمت و بركت خود را بر او نازل می‌گرداند، و ملائكه شهادت می‌دهند به این كه او اهل بهشت است» (عدّه الدّاعی: ص 75، س 8، بحارالأنوار: ج 1، ص 205، ح 33).