پاداش زيارت امام حسين عليه السلام
شيخ صدوق در كتاب " امالي" از عبدالله بن فضل روايت كرده است كه گفت: نزد امام صادق(ع) بودم كه مردي از اهل طوس وارد شد و از آن حضرت سئوال كرد: اي فرزند رسول خدا! كسي كه قبر مبارك امام حسين(ع) را زيارت كند چه پاداشي خواهد داشت؟
امام (ع) به او فرمود:
اي طوسي! كسي كه به زيارت قبر اباعبدالله الحسين (ع) برود و او را بشناسد كه امام واجب الإطاعه است يعني خداوند بر همه بندگان واجب كرده كه از او فرمانبرداري كنند، خدا گناهان گذشته و آينده او را مي آمرزد، و شفاعت او را در مورد هفتاد گنهكار مي پذيرد ، و در كنار آن قبر مبارك حاجتي را از خدا درخواست نمي كند مگر آنكه براي او برآورده مي كند...(1)
گذشت و بزرگواري امام
در بعضي از كتابهاي اخلاق نقل شده است كه عصام بن مصطلق گفت: در مدينه معظمه وارد شدم حسين بن علي(ع) را ديدم، جمال زيبا وهيبتي كه داشت، و نيز حركات وسكنات او مرا به تعجب واداشت و حسد باعث شد كه آن كينه اي كه از پدرش داشتم ظاهر كنم، به او گفتم؟ پس ابوتراب تويي؟
فرمود: بلي. وقتي جوابم را گفت آنچه توانستم به او و پدرش- نغوذبالله- دشنام و ناسزا گفتم.
امام حسين (ع) از روي عطوفت و مهرباني نگاهي به من كرد و فرمود:
" از شيطان ملعون رانده شده به خدا پناه مي برم، به نام خداوند بخشنده مهربان، عفو و بخشش را پيشه خود ساز و به خوبي و شكيبائي امر كن و از مردم نادان روي بگردان. و چنانچه شيطان خواست ترا وسوسه كند به خدا پناه ببر، همانا او شنوا و دانا است. اهل تقوا هنگامي كه دچار خيالات و وسوسه هاي شيطاني مي شوند خدا را به ياد مي آورند فوراً بخود مي آيند و آگاه مي شوند. و شياطين برادران خود را در ضلالت و گمراهي مي كشانند و سپس در گمراه كردن آنها هيچگونه كوتاهي نمي كنند. "( اعراف /199-202)
و بعد از تلاوت اين آيات به من فرمود:
قدري آهسته تر باش و آرامش خود را حفظ كن، من براي خودم و براي تو از خداوند آمرزش مي طلبم، اگر كمكي خواسته باشي تو را كمك مي كنيم، و اگر عطا و بخشش طلب كني به تو مي بخشيم، و اگر راهنمائي خواسته باشي تو را راهنمائي مي نمائيم.
عصام گويد: من از گفته هاي زشت خود پشمان شدم و امام (ع) چون آثار شرمندگي را در چهره ام مشاهده كرد فرمود:
" ملامتي و سرزنشي بر شما نيست، خداوند شما را مي آمرزد، و او از همه مهربان تر است."(يوسف/92)
بعد به من فرمود: آيا از اهل شام هستي؟ عرض كردم : بلي.
سپس امام حسين(ع) فرمود:" حيانا الله و أياك" يعني خداوند ما و شما را باقي بدارد و زنده نگهدارد، و بعد از آن فرمود: بدون اينكه خجالت بكشي اگر حاجتي داري از ما بخواه، و اگر خواسته ات را گفتي ما را برتر از گمان خود خواهي يافت.
عصام گويد: زمين با همه وسعت آن بر من تنگ شد ودوست داشتم شكافته شود و من به زمين فرو روم، ديگرازخجالت بيشتر نتوانستم بمانم، كم كم به كناري رفته و دورشدم، ولي روي زمين از او و پدرش نزد من كسي محبوبتر و دوست داشتني تر نبود. (2)
در بعضي از كتابهاي اخلاق نقل شده است كه عصام بن مصطلق گفت: در مدينه معظمه وارد شدم حسين بن علي(ع) را ديدم، جمال زيبا وهيبتي كه داشت، و نيز حركات وسكنات او مرا به تعجب واداشت و حسد باعث شد كه آن كينه اي كه از پدرش داشتم ظاهر كنم، به او گفتم؟ پس ابوتراب تويي؟
فرمود: بلي. وقتي جوابم را گفت آنچه توانستم به او و پدرش- نغوذبالله- دشنام و ناسزا گفتم.
امام حسين (ع) از روي عطوفت و مهرباني نگاهي به من كرد و فرمود:
" از شيطان ملعون رانده شده به خدا پناه مي برم، به نام خداوند بخشنده مهربان، عفو و بخشش را پيشه خود ساز و به خوبي و شكيبائي امر كن و از مردم نادان روي بگردان. و چنانچه شيطان خواست ترا وسوسه كند به خدا پناه ببر، همانا او شنوا و دانا است. اهل تقوا هنگامي كه دچار خيالات و وسوسه هاي شيطاني مي شوند خدا را به ياد مي آورند فوراً بخود مي آيند و آگاه مي شوند. و شياطين برادران خود را در ضلالت و گمراهي مي كشانند و سپس در گمراه كردن آنها هيچگونه كوتاهي نمي كنند. "( اعراف /199-202)
و بعد از تلاوت اين آيات به من فرمود:
قدري آهسته تر باش و آرامش خود را حفظ كن، من براي خودم و براي تو از خداوند آمرزش مي طلبم، اگر كمكي خواسته باشي تو را كمك مي كنيم، و اگر عطا و بخشش طلب كني به تو مي بخشيم، و اگر راهنمائي خواسته باشي تو را راهنمائي مي نمائيم.
عصام گويد: من از گفته هاي زشت خود پشمان شدم و امام (ع) چون آثار شرمندگي را در چهره ام مشاهده كرد فرمود:
" ملامتي و سرزنشي بر شما نيست، خداوند شما را مي آمرزد، و او از همه مهربان تر است."(يوسف/92)
بعد به من فرمود: آيا از اهل شام هستي؟ عرض كردم : بلي.
سپس امام حسين(ع) فرمود:" حيانا الله و أياك" يعني خداوند ما و شما را باقي بدارد و زنده نگهدارد، و بعد از آن فرمود: بدون اينكه خجالت بكشي اگر حاجتي داري از ما بخواه، و اگر خواسته ات را گفتي ما را برتر از گمان خود خواهي يافت.
عصام گويد: زمين با همه وسعت آن بر من تنگ شد ودوست داشتم شكافته شود و من به زمين فرو روم، ديگرازخجالت بيشتر نتوانستم بمانم، كم كم به كناري رفته و دورشدم، ولي روي زمين از او و پدرش نزد من كسي محبوبتر و دوست داشتني تر نبود. (2)
برخورد امام با سائل
شيخ فقيه ابومحمد حسن بن علي بن شعبه (ره) صاحب كتاب " تحف العقول" نقل مي كند:
مردي ازانصار خدمت امام حسين(ع) رسيد و مي خواست از آن حضرت حاجتي درخواست كند، امام(ع) به او فرمود:
اي برادر انصار! آبروي خود را از زشتي اظهار نياز حفظ كن، حاجت خود را در پاره اي كاغذ بنويس و آن را نزد من بياور و اگر خدا بخواهد ترا خشنود خواهم كرد.
آن مرد نوشت: اي ابا عبدالله! به فلاني پانصد دينار بدهكارم، و او اصرار و پافشاري در مطالبه آن دارد، از شما تقاضا دارم به او سفارش كنيد به من مهلت دهد تا بتوانم به آساني بپردازم.
وقتي امام حسين(ع) نوشته او را قرائت فرمود فوراً به منزل رفت و كيسه اي را كه در آن هزار دينار بود برداشت و براي او آورد و فرمود:
پانصد دينار آن را به طلبكار خود بده، و بقيه اش را سرمايه كن تا تو را در مشكلات روزگار كمك كند، و حاجت خود را جز به يكي از اين سه نفري كه بر مي شمارم اظهار نكن:
متدين و ديندار ، يا جوانمرد و بافتوت ، و يا كسي كه شرافت خانوادگي داشته باشد. (3)
تواضع حضرت
روايت شده است: روز عاشورا بر پشت شريف آن حضرت اثري مشاهده كردند، ازحضرت زين العابدين (ع) علت آن را پرسيدند فرمود: "هذا مما كان ينقل الجراب علي ظهره إلي مناز الأرامل و اليتامي و المساكين.
اين اثر انبان هائي است كه بر پشت خود مي گذارده و آذوقه به خانه هاي بيوه زنان و يتيمان و تهيدستان مي برده است. (4)
احسان امام
انس مي گويد: خدمت امام حسين(ع) بودم، كنيزكي وارد شد و دسته گلي به آن حضرت هديه كرد، امام(ع) فرمود:
تو در راه خدا آزادي .
عرض كردم : او براي شما دسته گلي آورد كه ارزش چنداني ندارد و شما او را آزاد مي كنيد؟ فرمود:
خدا اين گونه به ما ادب آموخته است، او در قرآن فرموده است:" و إذا حُييتُم بِتَحِية فَحَيوا بِأَحسَن مِنها أو رُدُّوها." ( نساء/86(
" هر گاه كسي به شما درودي فرستد يا احساني كند شما هم سلام يا احسان او را همانگونه و يا بهتر از آن پاسخ دهيد" وبهتر از احسان او آزاد ساختن او بود. (5)
پي نوشتها:
1. امالي صدق، ص 684، ح 11، مجلس 86.
2. سفينة البحار، ج 2، ص 116.
3. تحف العقول ، ص 245.
4. مناقب ابن شهر آشوب، ج4، ص 66.
5. كشف الغمة، ج 2، ص 31.
نظرات