طلاییه مانند نگینی در مناظق عملیاتی، دل زائران را با آرامشش می رباید، پا که به این خاک می گذاری اما دلت بیقرار می شود و تا چشم هایت نبارند آرامش این قطعه از بهشت زمین را درک نمی کنی.

در هویزه اما داستان جور دیگری است، اینجا از یک سو نماد جوانمردی، غیرت و مقاومت است و از سوی دیگر از جای جایش مظلومیت، غربت و تنهایی می بارد، چقدر بوی مسجد کوفه را می دهد این یادمان. اینجا هر زائری مزاری را در آغوش کشیده و با شهیدی به تمنا نشسته است به امید آن که راه نشانش دهد و دستگیرش باشد در هیاهوی پر تلاطم زندگی پر از مادیت و نفسانیت.

دلت تازه آرام گرفته با شهدا که خبر می رسد کانال کمیل، زیارت آخر است و این خوان نعمت به پایان می رسد. هم احساس سبکی و شادمانی می کنی و هم غمگینی از این فراغ.

کانال کمیل اما حال و هوای دیگری دارد، راهی که آغازش با توست و پایانش شهادت. اینجا مسیر یکطرفه است، باید معامله کنی با خدا، باید زرنگ باشی تا جا نمانی، باید ببری از هر چه دنیا و دنیاگرایی است، اینجا باید خالص باشی تا به تو اذن ورود به کانال را بدهند، باید شهید باشی تا شهید شوی.

سخت است دل کندن از این همه خوبی، زیبایی و آرامشی که لحظه لحظه با تو همراه بود. ولی چاره ای نیست. سلام آخر را در اندیمشک، شهر شهیدان می دهیم و اشک هایمان را بدرقه راه خودمان می کنیم تا باز اگر نفسی باقی بود در مجالی دیگر بازگردیم و آرامش یابیم.

«اَلسَّلامُ عَلَيْکُمْ اَيُّهَا الشُّهَدآءُ الْمُؤْمِنُونَ؛ اَلسَّلامُ عَلَيْکُمْ يا اَهْلَ بَيْتِ الاْيمانِ وَ التَّوْحيدِ اَلسَّلامُ عَلَيْکُمْ يا اَنْصارَ دينِ اللّهِ وَ اَنْصارَ رَسُولِهِ عَلَيْهِ وَ الِهِ السَّلامُ سَلامٌ عَلَيْکُمْ بِما صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَي الدّارِ»

کاروان راهیان نور جامعه الزهرا علیهاالسلام امروز ۶ اسفند ماه پس از اقامه نماز و زیارت شهدای گمنام، با کوله باری از روایت های ناب و دل های جامانده در کانال کمیل، اندیمشک را به مقصد شهر کریمه اهل بیت علیهاالسلام ترک کردند.